Wydawca treści
Lasy regionu
Nadleśnictwa należące do RDLP w Poznaniu zarządzają majątkiem Skarbu Państwa na powierzchni 440 351,96 ha, w tym lasy zajmują 419 650,83 ha
Lasy te występują głównie w Województwie Wielkopolskim, z wyjątkiem jego północnej części, oraz na niewielkich obszarach Województw: Dolnośląskiego, Lubuskiego, Łódzkiego i Kujawsko-Pomorskiego. Lesistość zasięgu terytorialnego RDLP, z uwzględnieniem lasów innych własności, stanowi 22 % i jest bardzo zróżnicowana. Dominuje krajobraz rolniczy z rozdrobnionymi kompleksami leśnymi. Wysoką lesistością charakteryzuje się część północna z dużymi, zwartymi kompleksami leśnymi (Puszcza Notecka, Puszcza Zielonka) i Południowa (Lasy Antonińsko-Sycowskie). Na pozostałym obszarze występują wyspowo, dość regularnie rozmieszczone, duże kompleksy leśne jak: Bory Nowotomyskie, Lasy Włoszakowickie, Lasy Nadbaryckie, Lasy Kórnickie, Lasy Czerniejewskie, Lasy Skorzęcińskie, Lasy Czeszewskie, Bory Grodzieckie.
Teren RDLP w Poznaniu, według regionalizacji przyrodniczo-leśnej, należy głównie do III Krainy Wielkopolsko-Pomorskiej. Niewielki obszar na wschodzie w okolicy Koła (Wysoczyzna Kłodawska) należy do IV Krainy Mazowiecko-Podlaskiej, oraz na Południu w okolicy Sycowa (Wzgórza Trzebnicko-Ostrzeszowskie i Równina Oleśnicka) – do V Krainy Śląskiej. Klimat jest łagodny ze względu na znaczący wpływ powietrza pochodzenia oceanicznego, jednak zróżnicowany. Na krańcach zachodnich średnia temperatura roczna sięga 8,5 0C, na wschodnich spada do 8 0C w związku z postępującą w kierunku wschodnim kontynentalizacją klimatu. Ilość opadów wodnych jest niewielka – około 550 mm rocznie, w części wschodniej spada do 450 mm, na krańcach południowych wzrasta do 650 mm. Otwarte tereny wielkich równin sprzyjają swobodnemu przepływowi mas powietrza o różnym pochodzeniu, stąd duża zmienność zjawisk pogodowych. Termiczny okres wegetacyjny jest długi i przekracza 220 dni, w części wschodniej spada do 210 dni w roku.
Krajobraz ukształtowany został na większości obszaru RDLP - w części północnej i środkowej, w mezoregionach: Puszczy Noteckiej, Pojezierzy Wielkopolskich, Równiny Nowotomyskiej, Równiny Opalenicko-Wrzesińskiej, Wysoczyzny Leszczyńskiej i Borów Grodzieckich - przez zlodowacenie bałtyckie. Rozległe, sfalowane równiny moren dennych urozmaicone są licznymi pagórkami moren czołowych, piaszczystymi równinami uformowanymi przez odpływające wody z lądolodu i jeziorami na pojezierzach: Poznańskim, Gnieźnieńskim, Międzychodzko-Sierakowskim, Sławskim, Leszczyńskim. Na wielu piaszczystych równinach wiatry uformowały pagórkowate obszary wydmowe, największe z nich charakteryzują Puszczę Notecką.
Krajobraz części południowej - fragmenty Wysoczyzny Leszczyńskiej, Mezoregion Krotoszyński, Wysoczyzna Turecka, Wysoczyzna Kłodawska, Kotlina Żmigrodzka, Milicka i Grabowska, Równina Oleśnicka, Wzgórza Trzebnicko-Ostrzeszowskie - ukształtowany został przez starsze zlodowacenie środkowopolskie, stąd rzeźba tego terenu jest mniej urozmaicona i charakteryzuje się brakiem jezior. Jednak to tutaj znajduje się najwyższe wzniesienie morenowe w Wielkopolsce – Kobyla Góra (284 m npm).
Charakterystyczna jest obecność w krajobrazie zalewowych dolin rzecznych: Warty, Prosny, Obry i mniejszych rzek, oraz rozległych pradolin: warszawsko-berlińskiej, łączącej bieg środkowej Warty poprzez łęgi obrzańskie do Odry, oraz pradoliny Baryczy.
Z budową geologiczną regionu i lokalizacją lasów w terenach mniej przydatnych dla rolnictwa związana jest jakość gleb leśnych. Około 30 % powierzchni to zalesione dawne grunty rolne. Największe powierzchnie zajmują utworzone z piasków gleby rdzawe i bielicowe, mniejsze – utworzone z glin i innych utworów zwałowych gleby brunatne i płowe. W dolinach zalewowych i obniżeniach terenu dominują, wykształcone w procesach bagiennych, gleby murszaste, czarne ziemie, gleby torfowe i murszowe.
Spośród typów lasów dominują bory świeże i mieszane bory świeże. Siedliska borowe zajmują ogółem 50 % powierzchni. 49 % powierzchni zajmują siedliska lasowe, dominują tutaj lasy mieszane i lasy liściaste, na które składają się głównie grądy z grabem i dąbrowy, a w miejscach wilgotnych, zalewowych, w dolinach rzek i strumieni: łęgi jesionowo-wiązowo-dębowe, wierzbowo-topolowe, 2,8 % zajmują olsy.
Najliczniej spotykanym gatunkiem, w większości siedlisk leśnych jest sosna – na 77,2 % powierzchni. Wyjątkowo duży udział w skali kraju zajmują dęby – 12,6 %. Brzoza i olsza zajmują odpowiednio 3,6 i 4,6 %. Pozostałą niewielką powierzchnię zajmują: świerk, buk, grab i topole.
W borach sosnowych wykształciły się cenne ekotypy sosny. Na zachodnim krańcu – sosna bolewicka, na południowym – sosna rychtalska. W lasach często spotykane są dąbrowy, z których najbardziej znana jest dąbrowa krotoszyńska, jako jeden z największych kompleksów drzewostanów dębu szypułkowego w Polsce, którego drewno osiąga tutaj najwyższą jakość. Cenne dąbrowy dębu bezszypułkowego to dąbrowy: rychtalskie, włoszakowickie, grodziskie i z Puszczy Zielonki.
Trudne warunki przyrodnicze oraz urbanizacja złożyły się na priorytet funkcji ochronnych lasu. Lasy o różnych kategoriach ochronności stanowią 56,3 % powierzchni. Średni wiek drzewostanów to 62 lata. Najwięcej jest drzewostanów, w przedziale 61-80 lat zajmują 20,2 % powierzchni, w przedziale 41-60 lat – 19,8 %. Drzewostanów młodych – w wieku do 40 lat jest 27,7 %, a drzewostany dojrzałe (ponad 80-letnie) jest 25,3 % udziału powierzchniowego. Średnia zasobność drzewostanów wynosi 261 m3ha, a w ciągu roku przyrasta na 1 hektarze lasu około 8,64 m3 brutto masy drzewnej na hektar.
Najnowsze aktualności
Niezwykłe spotkanie na 100 lat
Niezwykłe spotkanie na 100 lat
100-lecie Lasów Państwowych to okazja do wspomnień i refleksji. Jednak nie przypuszczaliśmy, że wciąż może trafić się nam tak niesamowite spotkanie.
Kolega z Nadleśnictwa Sulechów Jerzy Kołpowski prowadził badania genealogiczne swojej rodziny i trafił na nazwisko pewnego leśnika. Zgłosił się do Andrzeja Antowskiego z Nadleśnictwa Jarocin, niezawodnej kopalni leśnej wiedzy historycznej, który poszperał i odnalazł pana Jerzego Dyszkanta urodzonego w 1924 r.
Jakież było nasze niezwykle pozytywne, ale zaskoczenie, gdy okazało się, że Pan Jerzy właśnie niedawno obchodził swoje setne urodziny.
Było to tym bardziej pozytywne odkrycie, jako że jednym z dokumentów, które naprowadziły nas ponownie na trop Pana Jerzego, był jego list zaadresowany do RDLP w Poznaniu w podziękowaniu za życzenia złożone z okazji 90. urodzin, czyli dekadę wcześniej.
Jerzy Dyszkant urodził się 24 kwietnia 1924 r. więc jest kilka miesięcy starszy niż sama ogólnopolska instytucja Lasów Państwowych (statut podpisano 28 czerwca 1924 r.). Swoją przygodę z lasami zaczął zaraz po zakończeniu okupacji. W 1946 roku zdał w Poznaniu maturę i dostał się na studia leśne na ówczesnym Wydziale Leśnictwa Uniwersytetu Poznańskiego (dzisiaj Uniwersytet Przyrodniczy). Ukończył je w 1950 roku. Następnie w latach 1952-54 był leśniczym leśnictwa Niedźwiady w Nadleśnictwie Karwin.
Od 1954 r. przez 5 lat zarządzał Nadleśnictwem Przyborów (obecnie część Nadleśnictwa Nowa Sól). Następnie zajmował stanowisko kierownika (naczelnika) Zagospodarowania Lasu w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych w Zielonej Górze. Po rozpoczętej w 1970 restrukturyzacji struktury Lasów Państwowych Zarząd w Zielonej Górze zlikwidowano i Pan Jerzy został przeniesiony do Poznania, gdzie jako naczelnik Wydziału Zagospodarowania Lasu doczekał swojej wcześniejszej emerytury w 1982 roku.
7 maja 2024 r. delegacja składająca się z reprezentacji Nadleśnictwa Czerniejewo, Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu, Andrzeja Antowskiego z Nadleśnictwa Jarocin oraz Jerzego Kołpowskiego z Nadleśnictwa Sulechów odwiedziła niezwykłego jubilata.
Aktualnie Pan Jerzy wciąż cieszy się godną pozazdroszczenia błyskotliwością i zorientowaniem w aktualnych tematach związanych z lasami. W trakcie rozmowy mieliśmy okazję powspominać rzeczy, które w trakcie pracy Pana Jerzego w lasach były nowinkami tj. drzewa doborowe i uprawy pochodne, czy siewniki. Dzisiaj są znacznie powszechniejsze, a wręcz bywają standardem.
Jubilatowi gratulujemy tak okrągłych urodzin i życzymy zdrowia, nieustającej pogody ducha, wszelkiej pomyślności, by mógł nieustannie inspirować oraz wspierać swoim doświadczeniem i autorytetem kolejne pokolenia leśników.
