Asset Publisher
Hodowla lasu
Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.
Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.
Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Mają one stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu. Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.
Przeczytaj więcej na stronie lasy.gov.pl.
Gospodarka leśna prowadzona jest na podstawie aktualnego Planu Urządzania Lasu. Na terenie Nadleśnictwa Gniezno przeważają siedliska BMśw (43 %) i LMśw (40%) co stanowi 83 % ogólnej powierzchni d-stanów. Taki rodzaj siedliskowych typów lasu warunkuje możliwości produkcyjne siedliska, a co za tym idzie składy gatunkowe drzewostanów. Przy organizowaniu prac hodowlanych należy uwzględnić cechy charakterystyczne dla prac z działu zagospodarowania lasu, do których należą między innymi: 1. sezonowość prac, 2. powtarzanie typowych czynności przy ciągłej zmianie miejsca pracy, 3. zespołowy charakter prac, wymagający zsynchronizowania czynności, 4. duży udział pośredniego czasu pracy w ogólnym czasie pracy wykonywanie czynności transportowych, kontrolnych i związanych z obsługą miejsca pracy. Nadleśnictwo Gniezno produkcję sadzonek prowadzi na terenie „Szkółki Powidz" położonej na terenie Obrębu Skorzęcin, Leśnictwa Dolina. Powierzchnia szkółki wynosi 11,43 ha, w tym pow. produkcyjna 529 ar. Produkcję w warunkach kontrolowanych (inspekt w tunelu foliowym) prowadzi się na pow. 1 ar. Łącznie gospodarstwo składa się z 6 kwater w tym 5 kwater (5 kwater po 450 ar) to szkółka zespolona. Pozostała kwatera to szkółka „satelitarna" wspomagająca główną szkółkę. Szkółka wyposażona jest w sprzęt do uprawy gleby, wysiewu nasion, pielęgnacji i ochrony sadzonek oraz nowoczesną deszczownie. Zebrane wcześniej nasiona wysiewane są na szkółce, z których produkowane są sadzonki lasotwórcze 1-roczne i 2-letnie oraz sadzonki ozdobne drzew i krzewów przeznaczone do nasadzeń i zadrzewień. Roczna produkcja sadzonek wynosi ok. 3 mln szt., z czego 1,5 mln szt. przeznaczone jest do prac odnowieniowo-zalesieniowych prowadzonych przez Nadleśnictwo. Nadwyżki sadzonek przeznaczane są do zalesień gruntów porolnych nie stanowiących własności Skarbu Państwa oraz sprzedawane są odbiorcom prywatnym. W 1971 r. na terenie Nadleśnictwa Gniezno (ówczesnym Nadleśnictwie Skorzęcin) założona została plantacja nasienna sosny zwyczajnej (Pinus silvestris) ekotypu „bolewickiego". Populacja sosny bolewickiej uznana jest za jedną z najcenniejszych z obszaru Polski. Wśród rozpoznanych zasobów genowych sosny zwyczajnej ekotyp bolewicki charakteryzuje się wyjątkowo wysoką jakością hodowlaną. Założona na bazie jej szczepów plantacja nasienna, znajdująca się na terenie Nadleśnictwa Gniezno jest najstarszym tego typu doświadczeniem w kraju. Ogólna powierzchnia plantacji nasiennej wynosi 6,74 ha z czego na powierzchnie nasienną przypada 3,90 ha, a na otulinę 2,84 ha. Wyłuszczone nasiona z wcześniej pozyskanych szyszek sosny bolewickiej służą do produkcji sadzonek wykorzystywanych do zakładania upraw pochodnych w blokach i rozproszeniu.Podstawową bazę zaopatrzenia Nadleśnictwa Gniezno w materiał nasienny są Gospodarcze Drzewostany Nasienne oraz Źródła Nasion. Na terenie Nadleśnictwa wyselekcjonowano również 2 drzewa doborowe daglezji zielonej. W/w baza nasienna w pełni wystarcza Nadleśnictwu do zbioru nasion i szyszek podstawowych gatunków lasotwórczych
Asset Publisher
Żeby susza nie skradła mokradła
Żeby susza nie skradła mokradła
Co do zasady mokradło to teren podmokły. Może być bagnem, torfowiskiem, błotem, ale i zbiornikiem wodnym stale lub okresowo wypełnionym wodą. Woda może w nich płynąć, stać w miejscu, być słodka, słona lub słonawa. Do tego chłoną wodę jak gąbka.
Mokradła mają różne definicje, ale ważną ich cechą jest rola w retencjonowaniu wody. To naturalne systemy gromadzące wodę, która magazynowana jest w okresach wilgotnych, by potem z powrotem mogła zostać powoli uwolniona do środowiska, gdy przyjdzie susza. Zmniejszają ryzyko powodzi i chronią nabrzeża. Są też olbrzymimi magazynami CO2.
Mokradła odgrywają ważną rolę w kształtowaniu różnorodności biologicznej. Są środowiskiem życia wielu gatunków roślin i zwierząt. W tym tych bardzo rzadkich, znajdujących się na „czerwonych" listach np. fiołek torfowy, wątlik błotny czy batalion, kulik wielki oraz bąk. Nie spotkacie ich nigdzie indziej.
Od wielu lat w lasach leśnicy budują urządzenia hydrotechniczne spiętrzające wodę tzw. zastawki oraz zbiorniki. Odtwarzane są stawy i mokradła, powstają przepusty i oczka wodne. Istotą małej retencji jest spowalnianie odpływu wody z terenów leśnych. Co do zasady mała retencja nie zakłada budowy dużych obiektów hydrotechnicznych, w postaci tam czy też dużych zbiorników wodnych. Koncentruje się na spowalnianiu odpływu wody, naśladując przy tym przyrodę.
Stąd w ramach projektu „Mokradła” dofinansowanego z Funduszy Norweskich i EOG, leśnicy z 16 Nadleśnictw wybudują lub wyremontują 127 obiektów, które pozwolą zatrzymać wodę, by wzbogacała nasz region.
Torf torfowi nierówny
Przyroda potrafi tworzyć niesamowite sieci powiązań pomiędzy tym, co ożywione i nieożywione. W efekcie daje to unikatowy system naczyń połączonych. Tak jak w przypadku mokradeł, którego jednym z rodzajów są torfowiska.
Woda jest kluczowym elementem w procesie powstawania torfowisk. Jednak równie ważny jest odpowiedni teren i roślinność. Właściwa ich kombinacja pozwala na wytworzenie się środowiska, w którym martwe szczątki roślin szybciej nagromadzają się, niż rozkładają. W efekcie powstają złoża torfu.
Inaczej mówiąc, torf to skała powstała poprzez nawarstwienie się obumarłej roślinności, w różnym stopniu rozkładu. Zalanie wodą powoduje braki tlenu i zahamowanie procesów rozkładu. Grubość warstwy torfu może wahać się od kilkudziesięciu centymetrów do kilku metrów.
Zabagnienie torfowisk pozwala na zahamowanie wzrostu drzew i zachowanie otwartej przestrzeni. Wysychające torfowisko murszeje i zmienia się w las.
Możemy wyróżnić torfowiska niskie, wysokie i przejściowe.
Torfowiska niskie to obszary zasilane żyznymi wodami powierzchniowymi lub podziemnymi. Może to być zarastające jezioro, rozlewisko rzeki lub strumienia. Taflę wody pokrywa coraz grubsza warstwa roślinności, której szczątki odkładają się na dnie w postaci torfu.
Z kolei torfowiska wysokie uzależnione są od opadów. Ukształtowanie terenu utrudnia lub uniemożliwia odpływ wody deszczowej, która jednak jest raczej uboga w składniki odżywcze. Te torfowiska funkcjonują głównie dzięki niezwykłym właściwościom mchów torfowców.
Torfowiska przejściowe to sytuacja pośrednia pomiędzy tymi dwoma typami.
